Afgelopen nacht was onze derde en laatste nacht in Portland. Ons volgende hotel lag slechts 80 kilometer rijden in noordelijke richting. Hoewel? Toen we de afslag Kelso zagen, zei de reisleiding dat we verder moesten rijden. Op het programma stond namelijk de Mt. St. Helen. Dit is een hoge vulkanische berg die in 1980 is gaan werken en in uitbarsting zijn hele top heeft verloren. Het eerste bezoekerscentrum had een tentoonstelling, maar deze leek ons niet zo interessant. Na wat rondgekeken te hebben in het winkeltje zijn we een stukje gaan wandelen over een heel klein deel van een meer; er lag een vlonder pad overheen. De heerlijke temperatuur en het frisse windje maakte het bijzonder aangenaam. We moesten ongeveer 100 km landinwaarts rijden. We zijn daardoor diverse keren gestopt bij uitzichtpunten. Bij het voorbijrijden van een cafeetje zeiden we nog dat het nog wat te vroeg was voor koffie en dat we later wel ergens aan zouden steken. Niet wetende dat er daarna nergens meer iets te krijgen was. Koffiedrinken was er vandaag voor ons dus niet bij.

De overal zichtbare berg kwam steeds dichterbij en we hebben een aantal keren gestopt om wat foto’s te maken. Zo hebben ze voor de bosontginning een aantal immense bruggen gemaakt en zijn er grote meren ontstaan.

Een tweede bezoekerscentrum had een aantal mooi films over de recente uitbarsting en de gevolgen voor de omgeving en de houtwinning. Het hele gebied is tot verboden gebied verklaart voor toeristen met uitzondering van een aantal paden, die door de grote afstanden die je dan moet afleggen voor ons niet geschikt zijn. Wij mogen wel graag een stukje lopen, maar de hele dag lopen is niet aan ons besteed.

Hieronder zijn een aantal foto’s te zien die we vandaag gemaakt hebben. Door de grote afstand van de wegen tot de top is de Mt. St. Helen nooit scherp op een foto vast te leggen.

Wij hebben met eigen ogen kunnen zien wat hier 38 jaar terug is gebeurd, maar op youtube staat een reconstructiefilm op basis van gemaakte foto’s en dat maakt het ook goed duidelijk: https://www.youtube.com/watch?v=IhU6jml6NY4

Toen we weer terug waren bij ons hotel, hadden we zo’n 220 kilometer extra gereden, maar dat was zeker de moeite waard.

Was Laura gisteren in bed bijna niet terug te vinden, ook in onze auto is ze soms bijna niet te zien.

In Kelso hebben we nog even een ice-coffee gedronken bij de Starbucks, want hier waren we wel aan toe.