Gisteravond alles ingepakt en hebben nu ook alles gesorteerd en klaar voor de wasmachine. We hebben goed geslapen en zijn uitgerust opgestaan. Dat had in het andere hotel waarschijnlijk ook heel anders geweest. Het ontbijt hebben we als afscheid op zijn Amerikaans gedaan met scrambled eggs en sausages. Voor het eerst ook kopjes en echt bestek. We realiseren ons dat we de afgelopen weken heel wat afval hebben geproduceerd. Er was vers fruit en heerlijke koffie. Dit was een goede bodem voor de aanstaande reis. Raar dat je ‘s middags vertrekt om half twee en dan om half twaalf ‘s avonds landt, maar dat het tijdsverschil ervoor zorgt dat het ineens half negen in de ochtend is geworden.
Het inleveren van de auto ging heel vlot. Je rijdt een parkeergarage in en wordt naar een rijstrook geleid waar men de barcode op de voorruit scant. Je kan je koffers uitladen en met de overhandiging van een inmiddels geprint bonnetje word je een prettige voortzetting van je reis gewenst.

We hebben in totaal 3.400 miles (ca. 5.475 km) Daar schrikken we toch wel van, want we wilden deze vakantie niet te veel rijden. We hebben gelukkig niet het idee dat we veel te veel in de auto hebben gezeten. Het getal is hoog, maar het gevoel niet. Op de app van Laura haar telefoon wordt bijgehouden hoeveel we lopen en het bijbehorende hoogteverschil wat overbrugd wordt. We hebben in totaal 136 kilometer gelopen en 246 verdiepingen omhoog zijn gegaan.

Met onze twee gele koffers gingen we op weg naar de balie van Delta-airlines. De koffers waren we ook zo kwijt, alleen was die van Robert wel te zwaar.

Bij de security check was het heel bijzonder te zien hoe een rij die als maar groeide al slingerend door de hal werd gevormd met een dame die de het eind van de rij aangaf met een bordje op een stok. Laura dacht nu heerlijk te kunnen winkelen, maar Robert had eerst behoefte aan koffie van de Starbucks. De reisleiding kocht nog een T-shirt voor beide vakantiegangers als afscheid van Seattle. Een beertje in een boom is als verstekeling in de rugzak beland en zal later zijn verhaal in de klas van het nieuwe schooljaar doen. Laura was moe van de afgelopen drie weken en dus is reisleiding overgedragen en toen in handen gekomen van Robert. Maar goed ook, want die meldde dat we naar een andere terminal moesten met de treinshuttle. De tijd voor het shoppen was op. Het vliegtuig van ons stond al aan de gate en we vertrokken op tijd. Het is 7837 kilometer vliegen en met rugwind een stuk korter dan de verwachte 10 uur, namelijk 8:45 uur.
We hebben lekker gegeten. De kok had dit keer de kaas in de koelkast gehouden, dus is het buikje van Laura ook gevuld. Toen gingen de oogjes even dicht.
Op een gegeven moment leek het wel of het heel hard regende op het dak van het vliegtuig. Toen we naar buiten keken was de vleugel en de motor bedekt met ijskristallen. Zou het kunnen dat we de ijsafzetting hoorden? We hadden geen idee.

We landen om 8 uur en na een tochtje van 15 minuten door de polder en over platforms staat ons vliegtuig eindelijk aan de slurf en kunnen we uitstappen. Onze koffers komen als een van de eerste en ook nog direct achter elkaar op de band. Robert had al gebeld met valetparking en buiten gekomen, zien we onze auto net aankomen. Nog even tanken in Den Oever en we zijn om 10.15 thuis. Op naar de reuzen die dit weekend onze stad aandoen. We nemen een koek en slaan de koffie over om lopend naar de stad te gaan, want om 11.00 uur komt “de duiker” uit het water. We wilden beslist dit weekend thuis zijn om deze openluchtvoorstelling van “de reuzen” te zien. We lopen die vrijdag nog “even” 8 kilometer om ook “het meisje” en “de hond” te zien.

De foto van “het meisje” is van ons zelf en op de andere foto staan we op de trappen het gerechtsgebouw.

Deze foto hebben we niet zelf gemaakt, maar vinden we te mooi om niet te gebruiken. Een prachtige afsluiting van een laatste reisdag.