16 en 17 augustus 2018 - naar Leeuwarden

Gisteravond alles ingepakt en hebben nu ook alles gesorteerd en klaar voor de wasmachine. We hebben goed geslapen en zijn uitgerust opgestaan. Dat had in het andere hotel waarschijnlijk ook heel anders geweest. Het ontbijt hebben we als afscheid op zijn Amerikaans gedaan met scrambled eggs en sausages. Voor het eerst ook kopjes en echt bestek. We realiseren ons dat we de afgelopen weken heel wat afval hebben geproduceerd. Er was vers fruit en heerlijke koffie. Dit was een goede bodem voor de aanstaande reis. Raar dat je ‘s middags vertrekt om half twee en dan om half twaalf ‘s avonds landt, maar dat het tijdsverschil ervoor zorgt dat het ineens half negen in de ochtend is geworden.
Het inleveren van de auto ging heel vlot. Je rijdt een parkeergarage in en wordt naar een rijstrook geleid waar men de barcode op de voorruit scant. Je kan je koffers uitladen en met de overhandiging van een inmiddels geprint bonnetje word je een prettige voortzetting van je reis gewenst.

We hebben in totaal 3.400 miles (ca. 5.475 km) Daar schrikken we toch wel van, want we wilden deze vakantie niet te veel rijden. We hebben gelukkig niet het idee dat we veel te veel in de auto hebben gezeten. Het getal is hoog, maar het gevoel niet. Op de app van Laura haar telefoon wordt bijgehouden hoeveel we lopen en het bijbehorende hoogteverschil wat overbrugd wordt. We hebben in totaal 136 kilometer gelopen en 246 verdiepingen omhoog zijn gegaan.

Met onze twee gele koffers gingen we op weg naar de balie van Delta-airlines. De koffers waren we ook zo kwijt, alleen was die van Robert wel te zwaar.

Bij de security check was het heel bijzonder te zien hoe een rij die als maar groeide al slingerend door de hal werd gevormd met een dame die de het eind van de rij aangaf met een bordje op een stok. Laura dacht nu heerlijk te kunnen winkelen, maar Robert had eerst behoefte aan koffie van de Starbucks. De reisleiding kocht nog een T-shirt voor beide vakantiegangers als afscheid van Seattle. Een beertje in een boom is als verstekeling in de rugzak beland en zal later zijn verhaal in de klas van het nieuwe schooljaar doen. Laura was moe van de afgelopen drie weken en dus is reisleiding overgedragen en toen in handen gekomen van Robert. Maar goed ook, want die meldde dat we naar een andere terminal moesten met de treinshuttle. De tijd voor het shoppen was op. Het vliegtuig van ons stond al aan de gate en we vertrokken op tijd. Het is 7837 kilometer vliegen en met rugwind een stuk korter dan de verwachte 10 uur, namelijk 8:45 uur.
We hebben lekker gegeten. De kok had dit keer de kaas in de koelkast gehouden, dus is het buikje van Laura ook gevuld. Toen gingen de oogjes even dicht.
Op een gegeven moment leek het wel of het heel hard regende op het dak van het vliegtuig. Toen we naar buiten keken was de vleugel en de motor bedekt met ijskristallen. Zou het kunnen dat we de ijsafzetting hoorden? We hadden geen idee.

We landen om 8 uur en na een tochtje van 15 minuten door de polder en over platforms staat ons vliegtuig eindelijk aan de slurf en kunnen we uitstappen. Onze koffers komen als een van de eerste en ook nog direct achter elkaar op de band. Robert had al gebeld met valetparking en buiten gekomen, zien we onze auto net aankomen. Nog even tanken in Den Oever en we zijn om 10.15 thuis. Op naar de reuzen die dit weekend onze stad aandoen. We nemen een koek en slaan de koffie over om lopend naar de stad te gaan, want om 11.00 uur komt “de duiker” uit het water. We wilden beslist dit weekend thuis zijn om deze openluchtvoorstelling van “de reuzen” te zien. We lopen die vrijdag nog “even” 8 kilometer om ook “het meisje” en “de hond” te zien.

De foto van “het meisje” is van ons zelf en op de andere foto staan we op de trappen het gerechtsgebouw.

Deze foto hebben we niet zelf gemaakt, maar vinden we te mooi om niet te gebruiken. Een prachtige afsluiting van een laatste reisdag.

15 augustus 2018 - Tacoma

Vanochtend opgestaan met de gedachte dat dit de laatste volledige dag in Amerika zou zijn. We hadden eigenlijk geen programma voor deze dag, dus we moesten tijdens onze tocht naar het vliegveld ten zuiden van Seattle invullen met zaken die we spontaan tegen zouden komen. We kozen voor een route via Arlington wat een leuk plaatsje zou moeten zijn volgens een foldertje dat bij de receptie lag. We hebben daar heerlijk koffiegedronken in een flauw zonnetje met een heerlijke temperatuur. We raakten in gesprek met een oudere man die op een pleintje zijn truckcamper had geparkeerd. Een geanimeerd gesprek van een drie kwartier gaf ons een goed beeld van de huidige situatie van de economie en de toestand van Amerika op dit moment. Een man die de hele wereld had overgevlogen voor de Boeing-fabriek had een heldere kijk op de wereld en kende Nederland ook goed. Hij vroeg zelfs hoe dat nu zat tussen Nederland en Friesland. Grappig dat iemand daarnaar vraagt.

Onderweg had de reisleiding nog een leuke “scenic byway” (toeristische route) gevonden in het grote boek. Helaas lukte het niet om de route in te voeren in het navigatiesysteem van de auto. Dan blijkt toch dat wij Europeanen betere techniek hebben met onze tomtom en daarmee was het wel mogelijk met de opmerking dat een gedeelte van de route over een onverharde weg ging. De reisleiding was ervan overtuigd dat het mogelijk was. Er werd een afspraak gemaakt, met ‘de auto technisch verantwoordelijk persoon’, dat bij twijfel over de kwaliteit van de weg er rechtsomkeert zou worden. Al snel werd de weg slechter en onverhard. Halverwege de 68 km die we moesten rijden tot het volgende dorpje, kwamen we een aantal wegwerkers tegen. We hebben navraag gedaan, maar zij waren nog nooit verder gereden. Daar hadden we dus niets aan. Wel kwamen we een paar tegenliggers tegen, dus je kon wel verder rijden. Of kwamen zij terug? Het bleek een prachtige tocht te worden langs een rivier. We zijn een aantal keren gestopt bij de rivier.

Wel werd er gewaarschuwd voor de aanwezigheid van beren. We hebben goed opgelet, maar geen een kunnen spotten.

Na zo’n twee uur kwamen we weer in de bewoonde wereld. Na een koffie bij de Starbucks, ons favoriete koffiehuis, hebben we besloten om de snelste route naar ons hotel te nemen. We kwamen daarvan op de koffie, want de highway rondom Seattle zat helemaal vast. Het werd een stop en go over de laatste 30 kilometer.

Onderweg werd ons verzoek om een McDonalds in onze wijk te verwezelijken al duidelijk. Het eerste transport was namelijk al onderweg naar Nederland.

Bij het hotel aangekomen en een kamer te hebben toegewezen, kwamen we gezamenlijk tot de conclusie dat we hier niet gingen slapen. We zullen er geen woorden aan vuil maken, maar we hebben een ander hotel geboekt. Dit was een perfect hotel, dus probleem opgelost. Vanavond dus even heerlijk slapen. We moeten morgenvroeg uiterlijk 10.30 uur “the beast” inleveren.

Onze vlucht KL6032 vertrekt volgens schema om 13.31 uur. We zullen dan op vrijdag rond half negen landen op Schiphol.

14 augustus 2018 - Mount Vernon (dag 2)

Het was gisteren moeilijk een strandje te vinden dat vrij toegankelijk was voor ons. Bijna alles was privébezit. We zijn nog een tijdje geweest bij het openbaar recreatiegebied. Wel moesten we entree betalen ($10,=), maar dat bleek ook de moeite waard. Het gebied was al in 1920 door een visionair gekocht die toen al inzag dat er ook een stuk voor iedereen mogelijk moest zijn om aan het water te kunnen recreëren. Op een steiger waren onder andere krabbenvissers bezig met grote kooien. Men was zeer gedisciplineerd, want er werden alleen krabben boven een minimale maat meegenomen. Hiervoor hadden ze een standaard plastic meetlat die steeds bij twijfel werd gebruikt. De te kleine krabben werden even verder weer keurig te water gelaten vanaf de steiger. Men gebruikte daar een emmer met een lang touw voor en men liet vervolgens de krabben rustig uit de emmer klimmen.

Even verderop was een bald eagle (zeearend) bezig met het maken van cirkels boven de zee. Plotseling nam hij een duikvlucht, pakte een vis met zijn beide poten vast en vloog ermee naar een top van een boom. Een prachtig gezicht, maar of de vis daar ook blij van werd?

Even later kwam een zeehond even vanuit de zee poolshoogte nemen ter hoogte van onze picknicktafel.

We hebben ook nog even gesnoept. In een winkel lagen heel veel soorten milky way’s. Dit konden we niet weerstaan, we moesten er eentje proeven. We kozen voor eentje met karamel, dat leek ons weer eens wat anders… Het was niets nieuws, want dit was ‘onze Mars’ in een andere verpakking.

Vanochtend was er een zeer bleek zonnetje. De reden hiervoor was de rook uit het zuiden. Op de tv werd zelfs geadviseerd om bepaalde soorten mondkapjes te gebruiken en zoveel mogelijk binnen te blijven. Wij zagen dit pas bij terugkomst en overdag hebben we ook niemand gezien die ze droeg. Mogelijk dat de mensen die dit bericht wel meegekregen hadden binnen gebleven waren. Het voordeel is dat de temperaturen niet zo hoog werden als verwacht. We moeten wel bekennen dat we allebei een benauwd gevoel hebben en een wat “geknepen” stem.

Onderweg zijn we gestopt bij een U-pluck boomgaard. Hier kon je zelf bleuberries plukken, maar de minimale hoeveelheid van 5 pond en dat vonden wij dus wat te veel. We hebben daarom maar koffiegedronken in een mooi aangelegd tuintje. Het was heerlijk weer dus zijn we wat langer blijven zitten.

De route die we hebben gereden was door het North Cascades National Park. Laura heeft nog een T-shirt van het park gekocht in een bezoekerscentrum.

De tweede stop was bij een hele oude watercentrale die de elektriciteit verzorgd voor Seattle. Hier was een parkje aangelegd waar nog een oude waterval naast liep en erg mooi was.

Verder stroomopwaarts werd de rivier wilder en hebben we onderstaande foto genomen. Helaas trok de rook niet op en hadden we pech, want het nationaal park moet prachtig zijn bij helder zicht. Onderstaande foto geeft duidelijk aan wat de invloed van de rook op het zicht is. Normaal gesproken moet je de gletsjers op de toppen zien liggen. Nu zijn de bergen alleen als contouren te zien.

Het geluk is dus een beetje op. Net zoals de dagen in Amerika. Morgen gaan we naar het hotel vlakbij het vliegveld Tacoma/Seattle. Er is meer (bijna) op: shampoo, dropjes en pepermuntjes. Laura is ook van plan om bij thuiskomst soep te maken. Niet gewone, maar van onze korte broeken, want die hebben we nu drie weken onafgebroken aangehad.

13 augustus 2018 - South Prairie en Mont Vernon

We moeten nog even iets vertellen over de vorige dag. Toen we even op een terrasje zaten, moest Laura optreden door een insect te verwijderen uit de nek van Robert. Het bleek een vliegend gevaarte te zijn van ongeveer 10 centimeter lang. Deze gevleugelde vriend had de nek van Robert uitgezocht als landingsplek. Door het kordate optreden van Laura werd het beest verjaagd. Het bleek om een bidsprinkhaan te gaan.

Dit verslag gaat over de zondag en de maandag. Ons tiny house van de afgelopen twee nachten is prima bevallen. We moeten wel zeggen dat we ontzettend mazzel hebben gehad met de tijdelijk lage temperaturen. We hebben de eigenaar nog even gesproken en deze zei dat wij de “most luckiest people of the world” waren. Hij gaf toe dat de hutjes erg warm kunnen zijn en je moet ook nog bovenin de nok slapen op een door een steil trapje te bereiken bed. 

Het onderkomen is van alle gemakken voorzien, elektriciteit, water en afvoer. De douche is klein maar het gaat prima. Sommige zaken zijn overdadig aanwezig, wat te denken van vier stopcontacten op een heel klein wc-tje? We hadden wel een beetje pech, want de plek waar ze oorspronkelijk stonden was niet meer bereikbaar. De gemeente had de toegang (over een riviertje) met auto’s verboden, waardoor ze nu op het RV-park stonden in een hoekje weggedrukt tegen een drukke weg. Jammer, maar het kan niet allemaal meezitten. Het geheel deed ons sterk denken aan de campervakanties in het verleden. We waren dus snel gewend.

De reisleiding had voor zondag een tocht om de Mt. Rainier uitgestippeld. We gingen via de zuid-west entree naar binnen en dan tegen de klok in een rondje (ca. 150 km) gaan rijden. Het was niet druk op de weg, dus we hebben alle tijd genomen om nog voor de entree van het National Park een uitgebreide stop voor koffie met een muffin te maken. Laura heeft nog even geïnformeerd naar de mogelijkheden in het park en dat kwam overeen met haar eigen planning. De medewerker vermelde wel dat het een beetje druk was bij de ingang. Toen we nog niet 3 kilometer verderop in de file stonden en de kaart beter bestudeerd hadden, kwamen we tot de conclusie dat we onnodig veel tijd verloren hadden door de stop. We hadden toen ook spijt dat we ’s morgens heel erg rustig aan gedaan hadden voor ons vertrek.

We hebben er uiteindelijk anderhalf uur over gedaan om bij de entree van het park te komen. Toen hadden we wel een “vreugdemomentje”. Bij het tonen van onze jaarpas van de parken, konden we een bypass nemen en reden triomfantelijk een grote rij voor de kassa staande auto’s voorbij. Je kan soms genieten van de kleinste dingen. Het was bewolkt weer en nu maar hopen dat we de top konden zien. Na het bezoeken van een paar uitzichtpunten, waarop volgens de informatieborden de top te zien zou zijn, was de top onzichtbaar door de laaghangende wolken. De zon zat er gelukkig wel tegenaan en bij een volgend uitzichtpunt was inderdaad een stukje van de berg en de gletsjer te zien. 

Dit was al prachtig, dus als we nu geluk hadden en de lucht zou opklaren dan moest het een prachtig gezicht zijn. Toen we de grote parkeerplaats naderden zagen we vele mensen al lopend langs de weg omhoog gaan. Laura zei dat er wel parkeerruimte verderop was, dus… rij maar door. Laura had natuurlijk weer gelijk, want er was inderdaad een heel groot parkeerterrein. Toch een klein inschattingsfoutje, want na 28 keer een rondje te hebben gemaakt hadden we nog geen een vrij plekje gevonden. Het zicht op de top was gelukkig wel verbeterd en daar konden we al zoekend al van genieten. We hebben toch maar besloten naar beneden te gaan. Na een meter of honderd te zijn afgedaald vonden we alsnog een klein plekje, waar onze auto net kon staan. Toen we terugkwamen op het parkeerterrein, zagen we tot onze verbazing dat de lucht steeds meer opklaarde. Het nodigde ons uit om een stuk naar boven te lopen.

Samen met vele andere hijgende medeklimmers kwamen we steeds dichterbij de mooiste uitzichtpunten. Het wild om ons heen, gaf ons redenen om even uit te puffen.

Een ree, prairiehonden en eekhoorntjes bleken totaal niet bang voor de toeristen te zijn. Een moeder reetje met twee jongen was het mooiste wat we konden waarnemen. De witte vlekjes zoals bambi die in de Walt Disney-films heeft, waren mooi te zien.

Onderstaande foto’s hebben we gemaakt van de Mt. Rainier (4400 mtr) en ze zeggen volgens ons genoeg over de schoonheid van deze berg.

We zijn volgens de i-phone van Laura 56 verdiepingen omhooggelopen (195 meter) met een gemiddeld stijgingspercentage van 12%. De afdaling duurde driekwartier en rond kwart over zes waren we weer bij de auto. De weg terug was nog een tocht van een kleine 100 km. De zon was rood-oranje gekleurd en dat kwam doordat de rook van de nog steeds heersende bosbranden in hogere luchtlagen worden meegevoerd vanuit California. Inmiddels zijn er al meer dan 10.000 brandweerlieden al vier weken dag in dag uit de vele brandhaarden aan het blussen. Vlakbij onze slaapplaats hebben we wat gegeten. We waren dus laat thuis en hadden geen zin meer om een verslag te schrijven.

Maandag was een verbindingsdag. Het zat niet echt mee om een leuk plekje te vinden voor een stop. We hebben toch genoten van de wegen van lagere orde. De snelwegen rond Seattle wilden we namelijk vermijden vanwege de drukte.

Op dit moment genieten we van ons broodje zalm bij een picknicktafel op een kiezelstrand met het uitzicht op de zee. Het weer is wat schier, maar de temperatuur is heerlijk. Robert heeft alvast een deel van het verhaal geschreven. 

Nadat Laura een wandelingetje over het strand heeft gemaakt, heeft Robert ook nog even een ommetje gemaakt.

11 augustus 2018 - South Prairie

Vanmorgen al om 7 uur wakker geworden, want het ontbijt was van 6-9 uur en vindt plaats in een kleine ruimte. De eetzaal is echter heel klein, dus hadden wij ons daarop voorbereid. Een bekende Nederlander niet. Die dacht om half negen nog even te kunnen genieten van een uitgebreid ontbijt: Peter Heerschop, zijn vrouw had al het een en ander naar de kamer gebracht, terwijl Peter nog steeds bij het wafelapparaat stond te wachten tot zijn creatie klaar was. Alle tafels waren bezet, dus hebben wij deze twee landgenoten ons tafeltje aangeboden, want bekend of niet, wij helpen altijd onze landgenoten bij grote problemen.

Robert heeft een uitermate vervelende ervaring in bed gehad. Iemand naast hem gelegen vond het nodig, om totaal onverwachts, duidelijk te maken dat zij het warm had. Zij vond het nodig om een fluitketel na te doen. Robert, net in slaap gevallen, schrok hier enorm van. Hij had namelijk vlak voor het slapen gaan, via internet kennisgenomen van het stelen van vliegtuig op “ons” Seattle-airport. Dit vliegtuig was na het opstijgen ‘vlakbij’ neergestort. Hij heeft daarna nog een uur liggen trillen van angst.

Vandaag zou het weer sterk verslechteren en dus had onze reisleiding een alternatief programma bedacht. Er was een tussenstop gepland in Tacoma. Hier zouden in een oud stationsgebouw een veertigtal winkeltjes zijn o.a. cadeaushops, galeries en kunstnijverheidswinkeltjes. Het gebouw hebben we gevonden, maar er was niets meer in het gebouw. De auto bevalt goed. We hebben de twee koffers naast elkaar achterin staan op werkhoogte. Laura zou toch nog iets toegevoegd willen hebben, namelijk een keukentje en een toilet. Er is volgens haar ruimte genoeg voor.

Gelukkig kwamen we op de weg ernaar toe nog een outletwinkelcentrum tegen. Laura was niet meer zo blij met de in Amerika aangeschafte sportschoenen. Daarom gauw even de Nike-shop in. Een paar mooie trimschoenen tegen een aantrekkelijk prijsje werden afgerekend. De Walmart-schoenen zullen de reis naar Nederland niet meemaken. Toen we weer buiten kwamen regende het pijpenstelen. In een ander gebouw was een western-winkel. Onvoorstelbaar hoeveel artikelen uit die tijd daar nog verkocht worden. Van hoeden, spijkerbroeken tot hele foute ‘Douwe Bob-overhemden’. Leuk om even rond te struinen.

Inmiddels kwamen er weer blauwe stukjes in de lucht en ging de temperatuur omhoog. Reden genoeg om even een koffie te halen bij de Starbucks. Konden we meteen broer John even feliciteren met zijn verjaardag. Het internet maakt gratis bellen naar Nederland mogelijk, dus dacht Laura dat het wel tijd was om de gehele familie even te bellen.

We zouden twee nachten verblijven in een zogenaamd tiny house (minimaal huisje). Bij het invoeren van de opgegeven locatie bleek dat dit adres niet bekend was in beide navigatiesystemen. Het was dus even zoeken. Toen we langs een RV-park reden zagen we drie van de huisjes staan. Het zal toch niet . . .

Toch bleek het een van die huisjes te zijn. Nu we een beetje gewend zijn, valt het toch wel te doen. We zijn het op Vlieland tenslotte ook wel gewend, maar dit is toch nog wat kleiner. De oppervlakte van de auto is bijna net zo groot als ons tiny house.

Als het morgen weer tegen de 30 graden wordt, dan hebben we ons al voorbereid op een vroegtijdig vertrek en boeken we alsnog een hotel ergens anders. Booking.com bood genoeg alternatieven. We zien wel . . .

We hebben gegeten bij een Chinees restaurant in Bonney Lake. Het buikje is vol, maar of het nu zo smaakvol was daar zijn de meningen over verdeeld.

10 augustus 2018 - Kelso

Afgelopen nacht was onze derde en laatste nacht in Portland. Ons volgende hotel lag slechts 80 kilometer rijden in noordelijke richting. Hoewel? Toen we de afslag Kelso zagen, zei de reisleiding dat we verder moesten rijden. Op het programma stond namelijk de Mt. St. Helen. Dit is een hoge vulkanische berg die in 1980 is gaan werken en in uitbarsting zijn hele top heeft verloren. Het eerste bezoekerscentrum had een tentoonstelling, maar deze leek ons niet zo interessant. Na wat rondgekeken te hebben in het winkeltje zijn we een stukje gaan wandelen over een heel klein deel van een meer; er lag een vlonder pad overheen. De heerlijke temperatuur en het frisse windje maakte het bijzonder aangenaam. We moesten ongeveer 100 km landinwaarts rijden. We zijn daardoor diverse keren gestopt bij uitzichtpunten. Bij het voorbijrijden van een cafeetje zeiden we nog dat het nog wat te vroeg was voor koffie en dat we later wel ergens aan zouden steken. Niet wetende dat er daarna nergens meer iets te krijgen was. Koffiedrinken was er vandaag voor ons dus niet bij.

De overal zichtbare berg kwam steeds dichterbij en we hebben een aantal keren gestopt om wat foto’s te maken. Zo hebben ze voor de bosontginning een aantal immense bruggen gemaakt en zijn er grote meren ontstaan.

Een tweede bezoekerscentrum had een aantal mooi films over de recente uitbarsting en de gevolgen voor de omgeving en de houtwinning. Het hele gebied is tot verboden gebied verklaart voor toeristen met uitzondering van een aantal paden, die door de grote afstanden die je dan moet afleggen voor ons niet geschikt zijn. Wij mogen wel graag een stukje lopen, maar de hele dag lopen is niet aan ons besteed.

Hieronder zijn een aantal foto’s te zien die we vandaag gemaakt hebben. Door de grote afstand van de wegen tot de top is de Mt. St. Helen nooit scherp op een foto vast te leggen.

Wij hebben met eigen ogen kunnen zien wat hier 38 jaar terug is gebeurd, maar op youtube staat een reconstructiefilm op basis van gemaakte foto’s en dat maakt het ook goed duidelijk: https://www.youtube.com/watch?v=IhU6jml6NY4

Toen we weer terug waren bij ons hotel, hadden we zo’n 220 kilometer extra gereden, maar dat was zeker de moeite waard.

Was Laura gisteren in bed bijna niet terug te vinden, ook in onze auto is ze soms bijna niet te zien.

In Kelso hebben we nog even een ice-coffee gedronken bij de Starbucks, want hier waren we wel aan toe.

9 augustus 2018 - Portland deel 3

We slapen zoals gezegd in een heel goed hotel, alleen de bedden zijn niet in orde. Deze zijn veel te groot. We komen alleen elkaar de volgende morgen weer tegen.

We hadden gisteren al besloten om vandaag niet naar Portland te gaan. Er was nog een grote waterval op een uurtje rijden en daar gaven we de voorkeur aan. We vroegen ons af of we weer een eind moesten klimmen voor we deze waterval zouden zien. Dit verliep even heel anders. Op de highway 84 werd ons het een en ander duidelijk waarom we niet de Historic Columbia River Highway 30 konden volgen. De branden van vorig jaar hebben ervoor gezorgd dat de deels verbrande bomen inclusief rotsblokken naar beneden kunnen komen. Dit konden we - nu we de aangetaste bossen zelf zagen - ons goed voorstellen. Ook vele parkeerplaatsen of afslagen waren een jaar na de brand nog steeds gesloten.

Het bevreemde ons dat de afslag naar de Multnomah-waterval naar links werd aangegeven, terwijl de bergen toch echt aan de rechterkant liggen. Het werd duidelijk toen bleek dat tussen de beide rijbanen een grote parkeerplaats was gelegen en je door een tunnel weer naar de bergwand kon lopen. De waterval heeft een hoogte van 190 meter en wordt continue van water voorzien door de regelval, het smeltwater en een waterbron. Bijzonder is de oude brug die voor de waterval langsloopt.

Na deze stop zijn we doorgereden naar Hood River een stadje dat bekend staat om de uitstekende surfomstandigheden. Door de smaller worden ruimte tussen de bergwanden en de wind uit het westen, waait het hier vanaf een uur of twaalf ’s middags altijd hard. Ook vandaag en dat was eigenlijk wel lekker, want de temperatuur lag weer boven 35 graden. Het stadje zelf bood de winkeltjes die we zochten in Portland, maar niet konden vinden. Laura kon van de ene naar de andere art-winkel lopen. We hebben nog wat gegeten bij een Zweeds restaurant en dat beviel zeer goed. Het soepje smaakte prima.

We vervolgden onze weg op basis van een folder waarin een fruitroute beschreven stond langs diverse lokale fruit en wijntelers. Bij het eerste bedrijf werden alle geteelde fruitsoorten aangeboden en hebben we perziken en kersen gekocht. Beide zouden we ’s avonds gaan proeven. We konden de kersen onderweg niet weerstaan. Ze waren groot en heerlijk van smaak. Een tweede stop hebben we gemaakt bij een bedrijf dat gespecialiseerd is in het maken van jam. Ook hier hebben we kunnen proeven, maar deze jam was erg zoet. We moesten verstandig zijn en hebben daarom maar afgezien van een pot jam.

Milk-shakes met verse bosbessen hebben we wel besteld en buiten op het terrasje opgedronken.

Op de terugweg kwamen we in de avondspits van Portland terecht. De highway heeft speciale carpoolstroken waar je gebruik van kan maken als je met minimaal twee personen in de auto zit. Dit hielp ons aardig, maar al met al deden we anderhalf uur over het stukje dat ’s morgens in drie kwartier afgelegd kon worden.

Bij de Wallmart hebben we pulled pork gekocht en een Frans stokbrood, want het maaltje van onze Zweedse vrienden van vanmiddag bleek voldoende te zijn voor deze dag.

8 augustus 2018 - Portland deel 2

Het is vandaag een bijzondere dag voor ons: 8/8/18. De achtste van de maand is voor ons altijd bijzonder, nu was Robert de eerste die daar aandacht aan besteedde. Het is voor ons altijd een klein wedstrijdje wie degene is die daar het eerste aan denkt.

Vanochtend vroeg opgestaan, want het wordt vandaag erg warm. We gaan Portland bezoeken en in de stad is het altijd warmer dan bijvoorbeeld in het bos. De maximumtemperaturen lopen op tot 38 graden aan het eind van de middag. We laten de auto bij het hotel staan, want er zijn goede openbaar vervoer mogelijkheden. Op loopafstand is een station voor de lightrail. We hebben gisteravond al even gekeken hoe we aan tickets komen en waar het station exact gelegen is. Laura vond het wat eng, want we moeten onder de snelweg door en daar lagen een aantal zwervers. Het is hier namelijk toegestaan op een talud een tentje neer te zetten en dat doen ze dus ook.

Voor we het hotel verlieten, moesten we nog even melding maken van een verstopt toilet. Bij terugkomst was het keurig opgelost. We hadden ons vooraf al ingelezen en hadden besloten op de hop-on hop-off bus te gebruiken. Op een brochure, verkrijgbaar in het hotel, was aangegeven hoe we bij het verkooppunt moesten komen. Het was eenvoudig te vinden en voor USD 68,- konden we de hele dag van deze bus gebruik maken, die op 13 verschillende interessante plaatsen stopte. In een tijdbestek van anderhalf uur was de hele route afgelegd. Van een gezin, dat we eerder deze week gesproken hadden, hadden we het advies gekregen dit te doen, zodat je een goed beeld kon vormen van de stad en kon bepalen wat later weer bezocht zou kunnen worden.

Het viel ons een beetje tegen. De bus was een retro-tram zonder ramen, waardoor het omgevingsgeluid de verstaanbaarheid van de buschauffeuse negatief beïnvloedde. Ze had een accent en dat hielp ook niet mee. Portland ligt op een heuvel en het grote Washingtonpark met rozentuinen is prachtig, maar bijna niet te belopen. Met de bus kon je dat goed bepalen. Wij zoeken meer de kleine winkeltjes en shops, maar zo langzamerhand komen we erachter dat deze niet in de grote steden te vinden zijn. Downtown worden gevuld door kantoren en banken.

Toen we nabij het startpunt terug waren, werd onze bus gesneden door een andere afslaande bus. De chauffeuse had een microfoon voor het verstrekken van de informatie en nu verstonden we het ineens erg duidelijk: een harde “HOLY SHIT” en een klap en onze bus reed in de zijkant van de andere.

We hebben nog nooit zo snel een politieauto bij een ongeval zien arriveren: 20 seconden later. Binnen enkele minuten was de weg achter ons afgezet en kwamen er vijf!! politieauto’s ter plaatse. Onze bus had een raam verbrijzeld en de enige twee passagiers van de ander bus zaten precies bij dat raam. Niet veel later hoorden we de sirene van een brandweerwagen. Ook toevallig dat er nu ook nog brand is. Maar nee, de brandweerwagen kwam voor ons ongeval en bleek een medisch team aan boord te hebben die een van de passagiers van de bus ging onderzoeken.

Inmiddels werden alle namen van de inzittenden van onze bus genoteerd. De vele agenten namen de getuigenverslagen op. Er kwam ook een ambulance met sirenes aan voor een erg geschrokken mevrouw. De manager van de hop-on hop-off maatschappij meldde dat we ons geld terug konden vragen bij het startpunt. We konden daar eenvoudig komen met de lightrail. We hebben nog even met een agent gesproken en gevraagd waarom er zoveel hulptroepen aanwezig zijn. Hij zei dat het te maken heeft met de melding. Er zijn twee bussen bij het ongeval betrokken en een van de bussen zat vol met passagiers. Toen we bij de agent stonden, melde een medicus dat mevrouw aan de AED is gezet.

Dus misschien toch wel goed dat men zo accuraat de hulpdiensten heeft ingeroepen. Toen we het gesprek met de agent beëindigden, omdat er vier andere agenten bij kwamen staan, meldde de agent aan zijn collega’s dat er mensen uit Holland in de bus zaten en dat deze toeristen nu een aparte ervaring hadden in Portland.

Het geld werd direct teruggestort op de creditkaart en we hebben zelf maar even een ice-coffee bij de Starbucks gekocht. Portland bracht niet wat we verwacht hadden. We hebben veel straten doorgelopen, maar vonden niet de leuke kleinere winkeltjes. Ook waren er niet of nauwelijks terrassen, waar je lekker kunt genieten van het publiek. Er zijn wel erg veel zwervers die nadrukkelijk in woord en gebaar aanwezig zijn. Het geeft geen onveilig gevoel, maar om overal personen te zien die onder invloed van drank en/of drugs zijn, is niet leuk. Ze verzamelen zich in groepjes of liggen te slapen langs de weg al dan niet op kartonnen dozen. We hoorden dat de zwervers hier juist naar Portland toe trekken, omdat ze hier in een traject worden opgenomen om te resocialiseren, echter er is niet direct voor iedereen een plekje. Daarom wachten ze op hun beurt en verblijven ze in de stad zonder een goed onderkomen. Het viel ons al op dat er ook veel mensen in een auto leven zonder vaste verblijfplaats. In de grote stad zie je dus de grote verschillen tussen arm (niets) en rijk (alles).

We zijn redelijk op tijd weer uit de binnenstad vertrokken, want het werd zo langzamerhand wel erg warm. Toen we op de kamer kwamen stond onze airco al aan en zijn we even gaan liggen. We zijn allebei in slaap gevallen, moe van de warmte en het vele slenteren in de stad.

We zouden eenvoudig eten in de fastfood Burger King in de buurt van het hotel, maar belandden toch bij het adresje van gister. Het was tenslotte een feestdag. De zalm met rijst en veel groente smaakte heerlijk.