Vandaag stond weer eens een reisdag op het programma. Niet veel bijzonderheden onderweg te zien. Tijdens het ontbijt merkten we dan andere gasten naar Pendelton gingen, maar dat was ons te ver. Dit hadden we al tijdens de voorbereidingen in Nederland bepaald. We hebben vandaag een route gereden door landschappen waarvan we van tevoren geen voorstelling gemaakt hadden. Bij vertrek zouden we vandaag meer dan drie uur moeten rijden. Dat viel mee en omdat het internet ’s morgens weer werkte hebben we nog even extra lang gebruik gemaakt van het Wifi-net van het hotel. Het was tenslotte een beetje feest, want Danny was 20 jaar geworden. We hebben daarom vrij lang met Stiens gebeld en de felicitaties overgebracht.

We vertrokken daarom pas om 10 uur. Na een uurtje rijden kwamen we bij een camping annex picknickplaats dat aan een rivier gelegen was. Hier hebben we ons verslag van de vorige dag nog even uitgewerkt, zodat we dat direct bij aankomst in The Dallas op de site konden zetten. We hadden een mooi plekje bij een picknicktafel onder een boom.

De route ging over een gebied met heel weinig inwoners en gehuchten bij afslagen. De regionale wegen en wegen van nog lagere orde zijn hier van zeer goede kwaliteit en vooral erg breed.

Onze route ging door een hoogland gebied met heel veel akkerbouw, voornamelijk voor de productie van graan. Op een gegeven moment hebben we bijgehouden tot wanneer er weer een farm aan de weg gelegen was en dat werd uiteindelijk meer dan 20 Miles, ca. 32 km.

Uiteindelijk kwamen we aan op een T-kruispunt dat gelegen was aan de Columbia rivier. Hier werd het graan ook verzameld en verscheept over de rivier. Deze rivier was een belangrijke vaarweg voor de transporten uit het achterland en hierdoor kon The Dallas zich ontwikkelen als een belangrijke stad naast het in het westen gelegen Portland.

Bij de invoer van de bestemming was de straat, waaraan het hotel zou liggen, niet terug te vinden in het navigatiesysteem van de auto. We hebben daarom maar een willekeurige straat gekozen om onze route in grote lijnen te bepalen. Omdat ons hotel veel noordelijker zou liggen konden we nog een stuk over de 30 rijden, de Historic Columbia River Highway. Na een kilometer of 8 twijfelden we of we wel goed zaten, want we hadden de avond ervoor ook de coördinaten ingetikt op onze meegebrachte eigen Tomtom en deze gaf aan dat we weer terug moesten richting The Dallas. Daar hadden we namelijk wel een Shilo Inn langs de weg zien staan. Gelukkig dat we nogmaals gekeken hebben, want inderdaad, we moesten terug.

Het hotel was een van de betere van onze vakantie. Keurige kamer met alles erop en eraan, alleen de TV is nog van het type beeldbuis en dat zijn we niet meer gewend. Inmiddels hebben we ook de 100 graden Fahrenheit (38 graden Celsius) aangetikt. Het is hier erg warm en dat zal het ook zijn de komende drie dagen in Portland. Ook hier is het net als in Nederland extreem warm en het brandgevaar is ook hier erg groot. Op de nieuwzenders wordt bijvoorbeeld uitgelegd hoe je een airco kan maken van een ventilator, een koelbox en heel veel ijs. En dat ijs is hier bij de supermarkten te koop in plastic zakken ter grootte van onze Nederlandse vuilniszakken.