We hadden geen internet, vandaar dat dit bericht later is verschenen.

Gisteren erg vroeg vertrokken na een niet al te beste nacht. We hadden een kamer naast de trap. Het gevolg was dat alle gasten die vroeg vertrokken ons stoorden in de nachtrust. Een erg simpel ontbijt in dit hotel, te weten een muffin. En . . . dat was nieuw… heerlijke mandarijnen.

Vlak na vertrek al de eerste stop, het Smith Rock State Park. Een gebied dat zich kenmerkt met stijl omhooglopende rotspartijen. Het gebied is ontstaan door vulkanisme. In tegenstelling tot wat we dachten, zijn de rotsen ontstaan doordat de lava de grond omhoog heeft geduwd. Dat moet een geweldig gebeuren zijn geweest. De parkeerterreinen waren nog redelijk leeg en ondanks dat we al veel van de rotsen konden zien, moesten we verder te voet. 

Hier wordt veel geklommen door bergklimmers. Dat doen zij niet alleen, maar ook wij moesten ons portie klimmen en dalen leveren. Dat dalen begon ook direct naar een brug over een rivier die langs de stijl omhooglopende rotsen liep. De meesten namen daarna een route direct omhoog, maar wij kozen voor een pad langs de rivier.

Volgens plan konden we na 2 Miles de rivier oversteken en dan aan de andere kant teruglopen. Na wat foto’s die hieronder zijn te zien, kregen we het idee dat de brug veel verder was dan we gedacht hadden. Uiteindelijk hield het pad op en kwamen we tot de conclusie dat de brug niet een brug was, maar een doorwaterplaats voor ruiters. Voor personen was de stroom te sterk, dus moesten we weer terug. Was het afdalen nog redelijk te doen, de weg omhoog was na de lange wandeling een sportieve uitdaging.

We vervolgden onze route en bij een grotere plaats aangekomen, hebben we ice-coffee besteld bij de Starbucks. We hebben meteen even gebruik gemaakt van het internet en even contact opgenomen met het thuisfront. De vlak daarvoor gekochte gebakjes waren zo groot en vol calorieën dat we na een paar happen al genoeg hadden.

Vlak na vertrek zijn we gestopt voor een korte wandeling bij een rest-area bij een meer met een parkje en camping. Op naar ons volgende punt op de route, zo’n anderhalf uur rijden verderop. De tocht was mooi en afwisselend door bos en dan weer prairie achtige gedeelten. De dorpjes die we tegenkwamen leken deels verlaten, maar hier en daar waren leuke oude uit de westerntijd overgebleven gebouwtjes nog in ere gehouden.

Bij het benaderen van de Painted Hills (Geschilderde heuvels) konden we al mooie kleuren zien en al spoedig was de ingang van het State Park gevonden. Hier hebben we veel foto’s genomen van dit speciale gebied.

De heuvels hebben prachtige kleuren van dieprood, wit en zwart tot okergeel. Soms leek het dat er schaduw op de heuvels viel, maar dan was de kleur zo donker dat dat gezichtsbedrog was. De kleuren zijn ontstaan doordat aslagen hier zijn neergekomen 30 miljoen jaar geleden na vulkaanuitbarstingen. In de drie miljoen jaar later zijn door oxidatie de verschillende kleuren ontstaat doordat het gebied regelmatig onder water is komen te staan en dan weer zeer droge perioden heeft doorgemaakt. We waren moe van alle wandelingen en hebben heerlijk gelegen op een grasveldje onder een boom in een mooi aangelegd parkje.

Op de weg naar John Day ontdekten we weer iets van onze auto. De airco in de auto heeft twee systemen, namelijk ook een apart gedeelte voor de passagiers achterin. De auto heeft namelijk nog twee zitrijen achter de voorstoelen en de airco moet je apart instellen. De derde rij hebben wij platgegooid, waardoor een enorme kofferruimte ontstaat. Het voorste gedeelte hoeft door het inschakelen van de airco achter, niet zo hard te werken en te blazen. De temperaturen lopen nu we in het binnenland zijn hard op richting de 35+ graden, dus was deze ontdekking een mooie aanvulling op de gewenste koeling.

We moesten nog anderhalf uur rijden voordat we bij ons hotel zouden zijn en passeerden Sheep Rock. Een mooie rotsformatie met een bezoekerscentrum waar Laura nog even binnen is geweest. Robert had het wel gehad na het vele lopen en autorijden en hij bleef in de auto. Even eigen muziek draaien en de auto moest natuurlijk ook koel worden gehouden op het parkeerterrein. Binnen was een expositie van het John Day Fossil Beds National Monument te zien met o.a. vele fossielen en dinosaurus-resten die in dit gebied gevonden zijn. 

Bij het benaderen van John Day, de plaats waar we zouden overnachten, zagen we bij binnenkomst al dat er niet veel te beleven was. We reden ons Best Western Hotel voorbij om te kijken waar we zouden eten. Plotseling stonden we al weer aan het eind van het dorp. Geen geopend restaurant gezien. Terug bij het hotel hebben we gevraagd naar een restaurant, zei de baliemedewerker dat er wel een paar aan de linkerkant verderop zaten. Daar waren we al geweest, maar toen we er nogmaals langs reden is Laura een Steakhouse gaan bekijken en dat werd onze keuze. Robert bracht de auto terug, zodat hij een biertje kon drinken. Het was namelijk maar een klein stukje lopen. Het eten smaakte heerlijk, soep, vlees met groente en een toetje na die zo groot was dat we hem konden delen en toen nog vonden dat het wel erg veel muffin/ijs/slagroom/chocolade was.

We zaten nog even buiten op het zitje voor onze hotelkamer, toen er tot onze verrassing een hert met een mooi gewei voorbij liep. Het hotel was gewoon midden in het dorpje gelegen.