We zijn nog even wat vergeten te vermelden. Gisteren moest Robert even gebruik maken van een openbaar toilet, maar hij was niet de enige. Een slang kwam even om een hoekje kijken. Robert hoefde plotseling niet meer gebruik te maken van het toilet. Ons hotel was inclusief ontbijt, maar niet een ontbijt zoals we dat gewend zijn. We kregen een leeg tafeltje aangewezen. Daarna werd gevraagd of wij al een ontbijt hadden uitgezocht. We konden namelijk uit een drietal ontbijtjes die achterop het tegoedbonnetje stonden kiezen. We hadden dit helemaal niet gezien en waren dus totaal niet voorbereid op de vragen die gesteld werden. De dame had er veel plezier aan om zoveel mogelijk vragen zo snel mogelijk achter elkaar te stellen. Het bestellen van een ei was al een probleem op zich. ‘Poched’ of ‘scrumbled’ was mogelijk, maar een boiled egg weer niet. Wel een gekookt ei maar dan was het weer een ei uit de koelkast. Robert koos een plak gebakken ham, scrumbled ei met toast. Laura koos het ontbijtje met een pancake en worstjes, een bijzondere combinatie. Het smaakte overigens prima. Vandaag stond de Historic Columbia River Highway op het programma. Het was echter een klein tochtje, want de route was slechts een klein deel te rijden. Vorig jaar is bij een (aangestoken) bosbrand de weg voor een groot deel onbegaanbaar geworden. Het kleine stukje van de route gaf echter wel een mooi beeld.

We moesten nu voor een groot deel over de nieuwe highway, waardoor we veel tijdswinst hadden. Daardoor kregen we tijd genoeg om de Mount Hood te bekijken. De weg liep door een gebied met veel fruittelers. Het is mogelijk om zelf appels, peren, abrikozen en kersen te plukken. We stelden het steeds uit, omdat het lastig was om af te remmen voor de kort van tevoren aangegeven afslagen. Het was namelijk vrij druk op de weg en de auto’s reden dicht achter ons.

Het is onbegrijpelijk maar een berg van 3400 meter hoogte kan zo nu en dan verdwijnen. We hebben regelmatig zicht gehad op de opvallende berg met witte muts. Dan was hij helemaal niet meer zichtbaar en verbaasden we ons waarom we hem niet meer konden zien. Dan opeens ging je een bochtje om en dat was hij weer volop in beeld om daarna weer volledig achter de bomen te verdwijnen.

We zijn ook nog even omhoog naar een lodge op de mooie hoge berg gereden. Hier konden we even genieten van een versnaperingen op het terras. Het grote voordeel van “op hoogte” is dat de temperaturen aangenamer zijn. Wij dachten eerst dat er acteurs ingehuurd waren die met skiuitrustingen rondliepen, maar later bleek dat je gewoon op de gletsjer kon skiën tot een uur of twee in de middag. Er was een groot parkeerterrein vol met auto’s, maar waar al die mensen nu waren gebleven, dat was voor ons een raadsel. Je zag bijna niemand.

Aangekomen bij het hotel kregen we een mooie kamer toegewezen. Het was achteraf een goede beslissing om wat extra geld uit te geven aan het hotel in Portland, want de standaard ligt hier een stuk lager en de prijzen navenant hoger.