Vanmorgen enige tijd besteed aan het kiezen van de route. Er waren twee mogelijkheden. We gaan nu het binnenland in en verlaten de kust. We hadden de keus om een stuk terug te rijden en dan over een secundaire weg richting Shady Cove te gaan of door te rijden naar de grens met California en dan weer in noordoostelijke richting weer bij Shady Cove uit te komen. Er zijn niet zo veel bijzonderheden onderweg te zien. We hebben gekozen voor de route via het zuiden. Het was een mooie tocht waarbij we de grens met California moesten oversteken. Dit was een complete controle met een verplichte stop en controlevragen. Wij wisten niet wat er exact gevraagd werd, maar hebben de vraag met NO beantwoord, waarop we het teken kregen dat we door konden rijden. Laura dacht dat het niet toegestaan was om etenswaren mee te nemen en Robert dacht dat het om verse vleesproducten ging. De dame vroeg namelijk of wij ‘fresh food’ meebrachten. We zijn er niet uitgekomen wat het nu was. Als Laura gelijk had dan waren we in overtreding, want we hadden van alles bij ons; appels, bananen, yoghurtjes, broodjes.

In het bos zijn we even gestopt bij een lodge om koffie te drinken. Nou en dat lukt, want het bleef niet bij een bakje, want we kregen een hele thermoskan geserveerd. Laura heeft afgerekend en moest USD 5,= afrekenen. Een koopje! Op het terras vlogen de kolibries af en aan om zich te goed te doen aan de zoetstofflessen die opgehangen waren.

Toen we weer noordwaarts reden, zagen we dat de borden over het brandgevaar op rood gemarkeerd stonden, te weten ‘extreme’, de hoogste klasse. Dit wordt met een pijl weergegeven.

In eerste instantie dachten we dat we nog zeedampen zagen, maar al gauw was het rook van de bosbranden. Het aantal brandweervoertuigen nam ook toe en er waren zelfs waarschuwingsborden voor verminderd zicht en teksten dat je de koplampen moest aan doen. De rook werd steeds dichter en nu je hier zo rondrijdt besef je pas wat het betekent om slachtoffer te worden van bosbranden. Je zag ook veel opgehangen papieren met geschreven teksten als: thanks to the firefighters en god bless the firefighters.

Bij een rivier met kleine waterval hebben we nog een fotostop gemaakt. Robert heeft nog even zijn voeten gekoeld in het koude water.

Het landschap veranderde van dichte bossen tot een open landschap met ranches en enorme percelen eromheen omheind met witte hekken. Een ijsje bij de Mac konden we niet overslaan en voor we het wisten waren we bij ons overnachtingshotel. Hierachter was een mooi park gelegen naast een rivier. Hier hebben we lekker gelezen en genoten van het mooie weer. Was het aan de kust nog 18 graden, hier is het overdag dik boven de 30 graden. Heerlijk dus. Op de snelstromende rivier kwamen steeds rubberboten aan die stroomopwaarts waren gestart. Hier was het eindpunt en de opvarenden werden opgehaald met bestelbussen, terwijl de boten op de aanhangwagen werd geladen.

Een Italiaans restaurant hebben we uitgekozen voor de avondmaaltijd. Ook hier was het eten anders dan we gewend zijn, maar weer heerlijk. Een tiramisu als toetje kon er nog net bij. We hadden het uitzicht op een tankstation en het was opvallend hoeveel brandweerwagens hier stopten. Soms waren het busjes met 10 in geel gestoken firefighters, dan weer een pick-uptruck met een hele brandblusinstallatie erop. Op dit moment zitten we buiten voor onze hotelkamer en naast ons zijn ook twee brandweermannen ondergebracht. Uit het telefoongesprek kunnen we opmaken dat ze nog dagen hier aanwezig zullen zijn. Op dit moment staan er al drie pick-uptrucks op het parkeerterrein.