We zijn woensdagochtend om 04.00 opgestaan, zodat de auto 05.00 uur kon worden gestart om naar Schiphol te vertrekken. Klokslag half zeven melden we ons bij Central Parking tussen aankomsthal 2 en 3. Na wat handtekeningen werd onze auto in ontvangst genomen. De koffers waren we ook snel kwijt. Wat vroegen voor je werd gedaan, moet je nu zelf doen. E-ticket op een glasplaat, zelf de koffer in een ruimte zetten en de label bevestigen. Opvallend was dat je niet meer alles uit je rugtas hoeft te halen voor de security check. Dat scheelt een stuk. Een dame gekleed in Bagwan-rood viel ons op, want die zie je niet zo vaak meer.

Op de borden stond achter ons vluchtnummer dat we ons moesten melden bij Gate D1. Zo vroeg al? Het bleek om de extra controle (interview) te gaan voor vluchten met Delta Airlines. Na koffie en een broodje zijn we rustig naar D53 gelopen. De vlucht was iets vertraagd maar de piloot zei dat we forse rugwind hadden en dus voor schematijd zouden land. De vlucht was rustig en ging snel voorbij ondanks de 10 uur die we moesten doorkomen. We zaten in het middelste rij van vier stoelen. Rechts van Laura kwam de Bagwan-dame te zitten die een vriendelijke gesprekspartner te zijn gedurende de vlucht. Links van Robert zat een Indiër, die niet veel zei. Hij viel in slaap tegen het einde van de vlucht en gebruikte Robert zijn schouder als kussentje. Een klein signaaltje was voldoende om hem weer recht op te laten zitten. Toen hij het nogmaals een poging deed, werd het hoofd tegemoetgekomen met een opwaarts bewegend schouder van Robert. Hij schrok dusdanig en besloot met het hoofd richting gangpad te gaan hangen. Robert heeft hem voor de ongewenste intimiteit gestraft door tijdens een diepe slaap, plotseling hoge nood te hebben en hem vriendelijk heeft verzocht om even op te staan. Hierdoor konden we meteen onze bananen en brood uit de rugtas halen want we mochten geen etenswaar Amerika invoeren. We hebben het lekker opgegeten.

Als gevolg van een medisch probleem moesten we nog even blijven zitten omdat een patiënt eerst moet worden behandeld. Om kwart over elf plaatselijke tijd (20.15 in Nederland). De immigratie duurde bijna twee uur. Een lange rij (schatting ca. 200 personen) stond mooi opgesteld tussen linten. Het was net de Efteling. Een vriendelijke douanebeambte stelde allerlei vragen over ons bezoek en na vingerafdrukken en een foto van ons, moesten we beide mee naar een aparte ruimte. Daar werd Robert ondervraagt over zijn baan en hoeveel geld er mee genomen was. Na alle vragen te hebben beantwoord werden we toegelaten in Amerika.

De bagage was al van de band gehaald en keurig in rijen opgesteld, zodat we direct verder konden. Laura liep trots met haar nieuwe koffer door de bagagehal. De bagagecontrole stelde niet veel voor en als vee werden we door gangen geleid dat uitkwam een ruimte met twee schuifdeuren. Hier bleek een shuttle langs te komen om ons naar de grote terminal te brengen. Er stond aangegeven dat je je moest vasthouden aan de stangen, maar de man voor Robert vond dat niet nodig en was even later gedwongen gaan zitten op de koffer van Robert. In de hoofdterminal stond duidelijk aangegeven waar de autoverhuurloketten zich bevinden, maar dit was ook een verrassing want uiteindelijk kwamen we uit bij een bushalte. De buschauffeur verbaasde zich over het feit dat we nog een ouderwetse koffer bij ons hadden. Het wordt dus echt tijd voor nog een nieuwe koffer, want dit kan blijkbaar niet meer.

Nadat we al onze gegevens hadden verstrekt bij de balie van de autoverhuur, konden we weer verder en melden we ons bij de auto’s. Hier bleek al een lange rij bij het wachthokje te staan. Je krijgt hier de kans om een auto uit de bestelde soort uit te zoeken. Er waren namelijk hele mooie vakken met daarboven borden met vermelding van allerlei verschillende klasse. Wij hadden een SUV-standaard. Het probleem was dat er bijna geen auto in de vakken stonden en de rij met mensen hadden allemaal een SUV-standaard besteld. Het duurde lang voor er weer een auto (nog nat van de wasstraat) werd gebracht, maar dat waren allemaal kleine modellen. De medewerkers van het verhuurbedrijf werden er zenuwachtig van. Een gezin voor ons kreeg een alternatief aangeboden. Deze auto viel vooral bij de drie kinderen in de smaak, want deze was veel groter dan de SUV-standaard. Er kwamen voor de mensen voor ons twee auto’s en daarna weer een tijdje niets. Totdat ons autootje de hoek om kwam. De medewerker was het zo zat dat dit niet een SUV-standaard was dat hij direct zei dat dit onze auto was: een zwarte Chrysler Tahoe. Wat een grote bak!! Robert was helemaal in zijn nopjes.

De route naar ons hotel ging grotendeels over de highway (5 banen) met langzaam rijdend verkeer. Bij aankomst bleken we te vroeg te zijn, want men was nog bezig met schoonmaken. Het was inmiddels 14.30 uur geworden. Buiten was het erg warm (35 graden).De McDonalds ligt aan de overkant van ons hotel en is dus het volgende adres. Hier konden we even gebruik maken van het aanbod voedsel en het gratis internet. Laura had onderweg even gebeld met Nederland om te zeggen dat we goed aangekomen waren en had daardoor ook even de dataverbinding opengezet. Kosten Euro 25 voor 5Mb dataverbruik. Dat doen we dus niet weer!!

Na een maaltijdje hebben we er tegenover een sportartikelenzaak bezocht. Hier bleek dat het om een zaak te gaan die gespecialiseerd was in vis- en jachtartikelen. Er was ook een groot deel ingericht met handvuurwapens, jachtgeweren en stellingen vol met munitie. Heel bijzonder om te zien. Laura vond het maar niets.

In het hotel aangekomen bleek een klein probleempje te kop op te steken. Het reisbureau had de boeking gedaan met een creditkaart waar inmiddels de vervalmaand van was verstreken. We mochten wel inchecken en we zullen dit morgen moeten oplossen als Nederland weer wakker is.

De koffer van Robert was door de douane opgehaald, want het slot van de riem zat op een andere plaats. Een aantal spullen lagen op andere plaatsen in de koffer, maar er bleek niets te missen. We zijn om 17.00 gaan slapen want het was een lange reisdag geworden. Het was in Nederland inmiddels twee uur in de nacht.

Het is nu 4.45 uur en Robert is klaarwakker. Op zich vervelend, maar dus wel alle tijd voor een extra lang verhaal.