Vanochtend opgestaan met de gedachte dat dit de laatste volledige dag in Amerika zou zijn. We hadden eigenlijk geen programma voor deze dag, dus we moesten tijdens onze tocht naar het vliegveld ten zuiden van Seattle invullen met zaken die we spontaan tegen zouden komen. We kozen voor een route via Arlington wat een leuk plaatsje zou moeten zijn volgens een foldertje dat bij de receptie lag. We hebben daar heerlijk koffiegedronken in een flauw zonnetje met een heerlijke temperatuur. We raakten in gesprek met een oudere man die op een pleintje zijn truckcamper had geparkeerd. Een geanimeerd gesprek van een drie kwartier gaf ons een goed beeld van de huidige situatie van de economie en de toestand van Amerika op dit moment. Een man die de hele wereld had overgevlogen voor de Boeing-fabriek had een heldere kijk op de wereld en kende Nederland ook goed. Hij vroeg zelfs hoe dat nu zat tussen Nederland en Friesland. Grappig dat iemand daarnaar vraagt.

Onderweg had de reisleiding nog een leuke “scenic byway” (toeristische route) gevonden in het grote boek. Helaas lukte het niet om de route in te voeren in het navigatiesysteem van de auto. Dan blijkt toch dat wij Europeanen betere techniek hebben met onze tomtom en daarmee was het wel mogelijk met de opmerking dat een gedeelte van de route over een onverharde weg ging. De reisleiding was ervan overtuigd dat het mogelijk was. Er werd een afspraak gemaakt, met ‘de auto technisch verantwoordelijk persoon’, dat bij twijfel over de kwaliteit van de weg er rechtsomkeert zou worden. Al snel werd de weg slechter en onverhard. Halverwege de 68 km die we moesten rijden tot het volgende dorpje, kwamen we een aantal wegwerkers tegen. We hebben navraag gedaan, maar zij waren nog nooit verder gereden. Daar hadden we dus niets aan. Wel kwamen we een paar tegenliggers tegen, dus je kon wel verder rijden. Of kwamen zij terug? Het bleek een prachtige tocht te worden langs een rivier. We zijn een aantal keren gestopt bij de rivier.

Wel werd er gewaarschuwd voor de aanwezigheid van beren. We hebben goed opgelet, maar geen een kunnen spotten.

Na zo’n twee uur kwamen we weer in de bewoonde wereld. Na een koffie bij de Starbucks, ons favoriete koffiehuis, hebben we besloten om de snelste route naar ons hotel te nemen. We kwamen daarvan op de koffie, want de highway rondom Seattle zat helemaal vast. Het werd een stop en go over de laatste 30 kilometer.

Onderweg werd ons verzoek om een McDonalds in onze wijk te verwezelijken al duidelijk. Het eerste transport was namelijk al onderweg naar Nederland.

Bij het hotel aangekomen en een kamer te hebben toegewezen, kwamen we gezamenlijk tot de conclusie dat we hier niet gingen slapen. We zullen er geen woorden aan vuil maken, maar we hebben een ander hotel geboekt. Dit was een perfect hotel, dus probleem opgelost. Vanavond dus even heerlijk slapen. We moeten morgenvroeg uiterlijk 10.30 uur “the beast” inleveren.

Onze vlucht KL6032 vertrekt volgens schema om 13.31 uur. We zullen dan op vrijdag rond half negen landen op Schiphol.