Vanmorgen al om 7 uur wakker geworden, want het ontbijt was van 6-9 uur en vindt plaats in een kleine ruimte. De eetzaal is echter heel klein, dus hadden wij ons daarop voorbereid. Een bekende Nederlander niet. Die dacht om half negen nog even te kunnen genieten van een uitgebreid ontbijt: Peter Heerschop, zijn vrouw had al het een en ander naar de kamer gebracht, terwijl Peter nog steeds bij het wafelapparaat stond te wachten tot zijn creatie klaar was. Alle tafels waren bezet, dus hebben wij deze twee landgenoten ons tafeltje aangeboden, want bekend of niet, wij helpen altijd onze landgenoten bij grote problemen.

Robert heeft een uitermate vervelende ervaring in bed gehad. Iemand naast hem gelegen vond het nodig, om totaal onverwachts, duidelijk te maken dat zij het warm had. Zij vond het nodig om een fluitketel na te doen. Robert, net in slaap gevallen, schrok hier enorm van. Hij had namelijk vlak voor het slapen gaan, via internet kennisgenomen van het stelen van vliegtuig op “ons” Seattle-airport. Dit vliegtuig was na het opstijgen ‘vlakbij’ neergestort. Hij heeft daarna nog een uur liggen trillen van angst.

Vandaag zou het weer sterk verslechteren en dus had onze reisleiding een alternatief programma bedacht. Er was een tussenstop gepland in Tacoma. Hier zouden in een oud stationsgebouw een veertigtal winkeltjes zijn o.a. cadeaushops, galeries en kunstnijverheidswinkeltjes. Het gebouw hebben we gevonden, maar er was niets meer in het gebouw. De auto bevalt goed. We hebben de twee koffers naast elkaar achterin staan op werkhoogte. Laura zou toch nog iets toegevoegd willen hebben, namelijk een keukentje en een toilet. Er is volgens haar ruimte genoeg voor.

Gelukkig kwamen we op de weg ernaar toe nog een outletwinkelcentrum tegen. Laura was niet meer zo blij met de in Amerika aangeschafte sportschoenen. Daarom gauw even de Nike-shop in. Een paar mooie trimschoenen tegen een aantrekkelijk prijsje werden afgerekend. De Walmart-schoenen zullen de reis naar Nederland niet meemaken. Toen we weer buiten kwamen regende het pijpenstelen. In een ander gebouw was een western-winkel. Onvoorstelbaar hoeveel artikelen uit die tijd daar nog verkocht worden. Van hoeden, spijkerbroeken tot hele foute ‘Douwe Bob-overhemden’. Leuk om even rond te struinen.

Inmiddels kwamen er weer blauwe stukjes in de lucht en ging de temperatuur omhoog. Reden genoeg om even een koffie te halen bij de Starbucks. Konden we meteen broer John even feliciteren met zijn verjaardag. Het internet maakt gratis bellen naar Nederland mogelijk, dus dacht Laura dat het wel tijd was om de gehele familie even te bellen.

We zouden twee nachten verblijven in een zogenaamd tiny house (minimaal huisje). Bij het invoeren van de opgegeven locatie bleek dat dit adres niet bekend was in beide navigatiesystemen. Het was dus even zoeken. Toen we langs een RV-park reden zagen we drie van de huisjes staan. Het zal toch niet . . .

Toch bleek het een van die huisjes te zijn. Nu we een beetje gewend zijn, valt het toch wel te doen. We zijn het op Vlieland tenslotte ook wel gewend, maar dit is toch nog wat kleiner. De oppervlakte van de auto is bijna net zo groot als ons tiny house.

Als het morgen weer tegen de 30 graden wordt, dan hebben we ons al voorbereid op een vroegtijdig vertrek en boeken we alsnog een hotel ergens anders. Booking.com bood genoeg alternatieven. We zien wel . . .

We hebben gegeten bij een Chinees restaurant in Bonney Lake. Het buikje is vol, maar of het nu zo smaakvol was daar zijn de meningen over verdeeld.