Het ontbijt is simpel, maar erg zoet. We kunnen de muffins niet laten liggen. Deze muffins worden gegeten door onze Amerikaanse gasten. De cakejes zijn zo groot dat ze zelfs voor hun in twee helften zijn gesneden. Er zijn drie soorten die alle drie heerlijk smaken. We hebben een rustig dagje voor de boeg. We gaan eerst naar een markt in Port Angeles, maar dat valt een beetje tegen. We kijken nog wat rond in het havenstadje. Op advies van de gastvrouw van Econolodge is de Hurricane Ridge in het Olympic National Park zeker een bezoekje waard. We nemen de weg die de bergen ingaat, waar een aantal trails – een gemarkeerde route over geplaveide paden – liggen op het hoogste deel van een berg. Alvorens het park in te rijden, komen we langs een controlepunt.

Hier moeten we lang wachten, want de parkeerterreinen zijn nageno eg vol. We mogen pas naar boven, wanneer er weer auto’s naar beneden komen. Na een half uurtje wachten schaffen we een jaarkaart aan voor de Nationale Parken van de US, kosten USD 80. Een koopje, want de entree voor vandaag was alleen al USD 30.

Een flinke tocht omhoog biedt een mooi overzicht op de bergen. Er ligt zelfs nog sneeuw van de afgelopen winter. Wanneer we de auto uitstappen, horen we het bekende gefluit van de Marmot. Dit beestje deed Robert in Canada zo schrikken, toen hij hem van dichtbij naderde om hem op de foto te zetten. De herinnering hieraan, deed ons weer lachen. De temperatuur is aangenaam, ca. 25 graden Celsius. We maken een wandeling over de gemarkeerde paden, met prachtige vergezichten.

Na een Diet Coke rijden we weer naar beneden. We namen nog een kijkje bij het bezoekerscentrum. Op de terugweg naar Sequim rijden we nog even door naar Dungeness, een duinrijk natuurgebied aan de kust. We parkeren de auto bij een camping en lopen bovenop de rotskust over een pad. De koude wind uit zee zorgt voor een temperatuurdaling van 10 graden. Was het 200 meter uit de kust nog 28 graden, nu is het nog maar 18 graden. We lopen terug over de camping en snappen nu waarom iedereen in het bos wil staan. Hier is men beschut tegen de koude wind. We vinden de toegewezen plekjes erg klein en niet in verhouding met de enorme grote campers.

Terug bij ons hotel, gaat Robert nog “even” tanken aan de overkant van de straat. Het is niet zeker welke brandstof benodigd is. Hij is toch maar even gaan vragen of de dame van het benzinestation misschien uitsluitsel kan geven. Zij is direct bereid even te zien. Zij weet het echter ook niet en staat zelf ook versteld van de tegenstrijdige stickers op de auto. Ze besluit de verhuurmaatschappij te bellen, want zij voelt zich verantwoordelijk voor het afgeven van de brandstof. Een telefoontje dat een minuut of tien duurt en uiteindelijk 5 klanten verder die tussentijds afrekenen, geeft ze aan dat er benzine in moet. Probleem opgelost. De pomp slaat af bij 78 liter, terwijl de tank nog meer dan een kwart vol zat. Ja, wat wil je met dit monster van een auto met een 5.3 liter V8-motor met automaat. Met een omgerekende benzineprijs van Eur 0,70 per liter is tanken in de VS toch nog een aangename verrassing.

Vandaag hebben we een zogenaamde Amerikaanse dag gehad: veel miles maken, een route van ongeveer 6 uur rijden. Laura is vandaag jarig en mag daarom even uitslapen. Robert is om 6 uur al wakker, maar heeft niet in de gaten dat de formule 1 van Hongarije wordt verreden. Dankzij Laura wordt de start (6.10 USA/ 15.10 NL) op ESPN niet gemist.

Na een goed ontbijt kiezen we de route richting het westen om daar het regenwoud van Hoh te bekijken. Hier zullen we een trail lopen dat aangegeven wordt in de informatie uit het boek. Laura maakt haar zorgen om het schoeisel en de oplossing is: Walmart. Voor USD 18,= worden een paar sportschoenen gekocht, die een betere zool hebben dat de sneakertjes.

Na ongeveer 2 uur rijden komen we bij de afslag naar het bezoekerscentrum van Hoh. Een onverwacht lange rit van 18 miles/29 kilometer het woud in. Bij de entree kunnen we de pas voor alle parken laten zien en vlot doorrijden. Er zijn meerdere trails te lopen. We kiezen een tocht van een uur door het regenwoud. Hier zijn de obscure opnames gemaakt voor de film Twilight. We kunnen ons het goed voorstellen.

Als we terugrijden naar de afslag met de hoofdweg besluiten we een kop koffie te drinken bij een klein houten eettentje. Vervolgens rijden we nog verder westwaarts en na ongeveer 2 uur bereiken we het eerste strand. De afslag missen we, maar na nog een stukje te hebben doorgereden, zeggen we tegen elkaar dat we eigenlijk toch even moeten kijken. We keren op de weg en rijden terug naar de afslag. Al snel zien we veel auto’s geparkeerd staan. We raken onze auto vrij gemakkelijk kwijt en dalen af naar het strand. Een mooie kust valt ons deel. We blijven ongeveer een uur op het strand rondlopen. De foto’s hieronder zeggen genoeg. De temperatuur is rond de 18 graden en het is dan weer mistig en dan breekt de zon weer even door. Het levert mooie plaatjes op.

We moeten nu nog drie en een half uur rijden, voordat we bij ons hotel zijn. Een tocht die dan weer over wegen door dichte bossen gaat, dan weer door een open landschap langs meren en dan weer even over een kustweg gaat. De temperaturen verschillen erg veel. Dan weer 16 graden, dan weer 32 graden. Onvoorstelbaar wat de wind uit zee betekent voor de temperatuur. Vlak voor onze bestemming moeten we twee bruggen over. Het zijn zeer hoge oude bruggen gemaakt in 1961, waar nu nog steeds de grootste cruiseschepen onderdoor kunnen varen. We besluiten bij het binnenrijden van Seaside om eerste even te eten bij de McDonalds, lekker makkelijk en niet duur. Het hotel ligt aan het strand, maar het is koud en mistig. We blijven lekker op de kamer en gaan morgen nog wel even op onderzoek uit.